Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
26 Οκτωβρίου 1912, ανήμερα του Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου, η Νύμφη του Θερμαϊκού κερδίζει την πολυπόθητη λευτεριά της. Η όμορφη συμβασιλεύουσα της Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη, από το 1432 έως το 1912 βρισκόταν υπό οθωμανική κυριαρχία, παρόλο που τα τελευταία χρόνια η δύναμη των Οθωμανών είχε παρέλθει, εξαιτίας των Βουλγάρων Κομιτατζήδων οι οποίοι προκειμένου να αφανίσουν και να κυριαρχήσουν στη Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία στάθηκαν ενάντια ακόμη και στους Τούρκους.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια εκ των αρχαιοτάτων πόλεων, με την πιο μακραίωνη αλλά και πιο βαθειά ιστορία. Είναι η πόλη που δεν έπαψε ποτέ να είναι στο προσκήνιο των εκάστοτε γεγονότων από την ίδρυση της ως σήμερα. Η Θεσσαλονίκη έχει πρωταγωνιστήσει σε κάθε ιστορική εποχή της ελληνικής ιστορίας. Δεν παρήκμασε ποτέ και για αυτό και έχει συνδυαστεί άρρηκτα με την Κωνσταντινούπολη. Είναι δύο αδελφοποιημένες πόλεις, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και συναισθηματικά.
Για τους Μικρασιάτες, τους Πόντιους και τους Κωνσταντινουπολίτες η Θεσσαλονίκη είναι σημείο αναφοράς, συνδετικός κρίκος με τις ρίζες, με τις αλησμόνητες πατρίδες. Είναι το μέρος που δέχθηκε και διατήρησε τα νάματα της καθ’ ημάς Ανατολής, όπως ακριβώς μεταφέρθηκαν από τους διωγμένους, η Θεσσαλονίκη έγινε η “πρωτεύουσα” το κέντρο, αλλά και η Μάνα των Ελλήνων της Ανατολής.
Από την ίδρυσή της ακόμα, ταυτίστηκε με την βασιλική πορφύρα. Ιδρύθηκε από τον Κάσσανδρο διάδοχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και σύζυγο της αδελφής του, πριγκίπισσας Θεσσαλονίκης, και αποτέλεσε τον πυρήνα ολόκληρης της Μακεδονίας.
Η δόξα της φυσικά δεν σταμάτησε με την κατοχή στους Ρωμαίους, αλλά τουναντίον αυξήθηκε, χαρίζοντας της λόγω της θέσης και του λιμανιού της προνόμια και προβολή.
Στα χρόνια αυτά είναι που γεννήθηκε το σπουδαιότερο της τέκνο, ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ο οποίος εργαζόταν ως αξιωματικός του Ρωμαίου αυτοκράτορα Διοκλητιανού.
Ο βίος του Αγίου μας είναι γνωστός, διότι είναι ένας Άγιος που αγαπήθηκε πολύ και συνεχίζει να αγαπιέται μέχρι σήμερα. Και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Η Θεσσαλονίκη ανά αιώνες γέννησε και έθρεψε δεκάδες Αγίους. Ένας όμως ήταν που όχι απλά συνδέθηκε μαζί της, αλλά έγινε το σύμβολό της και αυτός είναι ο Άη Δημήτρης, ο οποίος την δόξασε με τον θεάρεστο βίο και το μεγαλειώδες μαρτύριό του. Ο Άγιος Δημήτριος για την Θεσσαλονίκη δεν είναι απλά ένας Άγιος, αλλά είναι και ο σωτήρας και ο ήρωάς της. Την ελευθερία της την χρωστά αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον.
25 Οκτωβρίου, Στρατηγοί και ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος βρισκόταν έξω από την πόλη, ανήσυχοι για το αν εν τέλει θα απελευθερωθεί. Ξημερώματα, λοιπόν, 26 Οκτωβρίου, μια θεία δύναμη ώθησε τα γεγονότα κατά τέτοιον τρόπο που το πρωί, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, Έλληνες καβαλάρηδες με πρώτο τον βασιλιά Κωνσταντίνο, παρέλασαν περήφανα μέσα στην Θεσσαλονίκη, όπου λαός και κλήρος με άκρα συγκίνηση, δέος, ευγνωμοσύνη και πίστη έψαλλαν τον απολυτίκιο του Προστάτη του Αγίου Δημητρίου, εντός του Ιερού Ναού του, εκεί που έχυσε με πίστη στον Χριστό, το αγιασμένο αίμα του.
Όμως, το ίδιο συνέβη στη πολιορκία της Θεσσαλονίκης από τους Αβάρους στα μακρινά χρόνια του Βυζαντίου, όπου μαρτυρίες λένε πως ο Άγιος Δημήτριος εμφανίστηκε σε αξιωματικό και τον αφύπνισε ώστε να προληφθεί η άμυνα της πόλης, ενώ άλλοι πάλι τον έβλεπαν καβάλα στ’ άλογο του να μάχεται μαζί με τους στρατιώτες.
Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, εκτός από ιστορική πόλη είναι και μια θρησκευτική πόλη, γεμάτη Αγιότητα, Χριστό και Ελλάδα. Για αυτό και όσα χρόνια και αν περάσουν η συγκίνηση και το δέος κάθε φορά που γίνεται η λιτανεία της Ιεράς Εικόνος, αλλά και των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Δημητρίου μας θα είναι εκεί. Η θάλασσα και η γη σείεται και προσκυνά και εκείνη το μεγαλείο αυτού των τεραστίων διαστάσεων Αγίου. Όπως και κάθε χρόνο στην Παρέλαση της 28 Οκτώβρη, που τα ελληνικά στρατεύματα και η ελληνική λεβεντιά παρελαύνουν, ο Άγιος Δημήτριος θα προπορεύεται της παρελάσεως καβαλάρης στο άλογό του, ευλογώντας τον στρατό μας και δίνοντας στις ψυχές μας ενστικτωδώς το αίσθημα και το προαίσθημα πως πάντα τόσο ο Άγιος, τόσο και ο ίδιος ο Χριστός, θα είναι πάντα φρουροί και φύλακες της ευλογημένης μας Πατρίδος.
Χρόνια πολλά Άγιέ μου Δημήτριε!
Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη!
Χρόνια πολλά Ελλάδα!
Χρόνια πολλά Έλληνες!
Πράγματι ευλογημένη Ραφαηλία, η Θεσσαλονίκη μας είναι η Πόλη του Αγίου Δημητρίου.
Σε ευχαριστούμε που μας αναφέρεις για την ιστορία της Θεσσαλονίκης και ποιος είναι ο Προστάτης της.
Και μας δίνει την αφορμή να εμβαθύνουμε περισσότερο.
Ο Άγιος Δημήτριος, είναι μέγας Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὸ μαρτύριό του δόξασε τὸν Κύριο μας καὶ ἔδωσε τὸ καλὸ παράδειγμα πίστεως καὶ ἀγάπης στὸν Χριστὸν σὲ μυριάδες Πιστοὺς μέσα στὴν ἱστορία.
Ἦταν νέος, ωραίος, με δόξες και πλούτη και προπάντων ήταν γενναῖος είχε ανδρείο φρόνιμα.
Ο Μεγαλομάρτυς Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης ήταν Ανθύπατος σε όλη την Μακεδονία και Θεσσαλία. (Δηλαδή ήταν μετά τον Αυτοκράτορα).
Ήταν γενναίος Στρατηγός όμως δεν σαγηνεύτικε από τις τιμές τις δόξες και τα πλούτη, του αιώνος τούτου, του απατεώνος.
Όλα αυτά τα θεωρούσε δευτερεύοντα.
Πέταξε τα παράσημα του και εγκατέλειψε τις τιμές και τις δόξες για τον Κύριον του.
Γιατί δεν πίστευε απλά στον Χριστό αλλά ο Χριστός ήταν το κέντρο της καρδιάς του.
Και αυτό το έδειξε στην πράξη χύνοντας το αγιασμένο αίμα του για τον Κύριο .του
Όποιος διαβάζει τα φρικτά βασανιστήρια που υπέμειναν οι Άγιοι Μάρτυρες για την Πίστι τους στον Χριστό, τόσο πολύ μένει κατάπληκτος για την καρτερία και την αντοχή που επέδειξαν.
Γιατί όλοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα, την άμετρη αγάπη τους για τον Χριστό.
Ας θέσουμε ένα ερώτημα και εμείς στον εαυτό μας Αδέρφια μου:
Αν καλέσουν κ΄ εμάς σήμερα να μαρτυρήσουμε για την Πίστι μας, αν μας βάλουν το κοφτερό μαχαίρι στον λαιμό και μας υποχρεώσουν να αρνηθούμε τον Χριστό, αν μας υποβάλουν σε βασανιστήρια φοβερά, όπως τον Άγιο Δημήτριο θα αντέξουμε;
Θα μείνουμε πιστοί «άχρι θανάτου»;
Αδέρφια μου, μπορεί να έλθει σύντομα τέτοια στιγμή.
Τίποτα δεν αποκλείεται.
Όμως ας μη φοβόμαστε κι ας μη τρομάζουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν θα είμαστε μόνοι.
Εκείνος που είπε «ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας» (Ματθ. 28,20)
Δεν θα μας εγκαταλείψει.
Θα δώσει και σε μας τη δύναμη, όπως την έδωσε και σ΄ όλους τους Μάρτυρες, ώστε να Τον ομολογήσουμε, και αν χρειαστεί και να μαρτυρήσουμε.
Αλλά οι μεγάλες Ομολογίες αρχίζουν από τις μικρές.
Πως θα ομολογήσουμε τον Χριστό τότε μπροστά στους δημίους, αν τώρα ντρεπόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας ,όταν φοβόμαστε να διαμαρτυρηθούμε τη στιγμή που ακούμε να βλασφημείται το Άγιο Όνομά Του, όταν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την Πίστη μας μπροστά σε κοσμικούς ανθρώπους;
Χριστιανός και δειλός είναι δύο πράγματα ασυμβίβαστα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα μικρά και εύκολα ώστε, όταν έλθουν τα μεγάλα και δύσκολα, να Τον ομολογήσουμε με παρρησία στους ανθρώπους, για να μας ομολογήσει και Αυτός σαν δικούς Του μαθητές μπροστά στον Πατέρα Του τον Ουράνιο όταν έλθει στην Βασιλεία του. Αμήν.
Όταν έχουμε τέτοιον Προστάτη στην Πόλη μας τι έχουμε να φοβηθούμε;
Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.Αμήν.
Η Εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του Αγίου και ένδοξου Μάρτυρα Νέστορα.
Και η σημερινή Εορτή είναι η συνέχεια της χθεσινής, όπου εορτάσαμε την ιερή Μνήμη του Αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλήτη.
Θα μπορούσαν κι οι δυό Μάρτυρες να εορτάζονται μαζί την ίδια μέρα, γιατί μαζί άθλησαν και μαζί στεφανώθηκαν με το Αμάραντο Στεφάνι του Μαρτυρίου.
Η Εκκλησία όμως, για να τους τιμήσει περισσότερο, τους εορτάζει χωριστά, αφιερώνοντας μια Ημέρα για τον καθένα.
Αφού έκλεισε ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός τον Άγιο Δημήτριο σε ένα σκοτεινό και ακάθαρτο μπουντρούμι μόλις άκουσε και από τον Ίδιο να Ομολογεί με παρρησία ότι είναι Χριστιανός.
Ήθελε να ταπεινώσει και εξευτελίσει τους Χριστιανούς.
Ο υπερφίαλος και αλαζονικός Μαξιμιανός είχε πάντοτε μαζί του ἕναν φοβερὸ γιγαντόσωμο καὶ κακοῦργο μονομάχο τὸν Λυαῖο, ὁ ὁποῖος καυχιόταν πὼς οἱ «θεοί» τοῦ εἶχαν δώσει ἀνίκητη δύναμη ὥστε νὰ νικᾶ κάθε μὴ πιστὸ τῆς εἰδωλολατρίας.
Ἐπιδεικτικὰ ὁ Μαξιμιανὸς ὀργάνωσε στὸ στάδιο τῆς Πόλης ἀγῶνες, καλῶντας ὅλους ὅσοι ἤθελαν νὰ πολεμήσουν μαζί του, μὲ σκοπὸ νὰ μειώσῃ τὸ Θεὸ τῶν Χριστιανῶν στὰ μάτια τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου.
Φόβος καὶ τρόμος κατέλαβε τοὺς Θεσσαλονικείς, διότι πίστευαν ὅτι δὲν θὰ ἔβγαιναν ζωντανοὶ ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ γίγαντα εἰδωλολάτρη.
Ἕνας ὅμως Πιστὸς νέος ἀπὸ τὸν κύκλο τοῦ Αγίου Δημητρίου, ὀνόματι Νέστωρ, θεώρησε μεγάλη προσβολὴ να βλασφημείτε και μάλιστα με χυδαίο τρόπο το Όνομά του Χριστού και να βλέπει έναν ειδωλολάτρη να μιλάει έτσι για τον Κύριον του.
Καὶ ἀποφάσισε νὰ παλέψῃ μὲ τὸν Λυαῖο τον ειδωλολάτρη γίγαντα.
Έτρεξε τότε στη φυλακή και ζήτησε την ευχή και την ενίσχυση του Αγίου Δημητρίου, για να βγει και να ταπεινώσει τον υβριστή και βλάσφημο Λυαίο.
Ο Άγιος Δημήτριος σφράγισε με το σημείο του Σταυρού το Νέστορα και του είπε· «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και για το Χριστό θα μαρτυρήσεις».
Αλλ’ αυτός ο λόγος δεν ήταν μόνο για το Νέστορα, αλλά και για τον ίδιο τον Άγιο Δημήτριο, γιατί κι οι δυό ύστερα μαρτύρησαν για το Χριστό.
Ο Άγιος Νέστορας με την παρρησία του Αγίου Τριαδικού Θεού, έτρεξε στο στάδιο και όρμησε για να παλέψει με το Λυαίο, κάνοντας αυτή την προσευχή·
«Ο Θεός του Δημητρίου, βοήθει μοι».
Και μόνο μ’ ένα χτύπημα ξάπλωσε κάτω νεκρό τον μέχρι τότε αήττητο βάρβαρο και βλάσφημο Λυαίο.
Αλλά ο Νέστορας δεν σκότωσε μόνο το Λυαίο, μα και τραυμάτισε πολύ βαριά τον εγωισμό του υπερφίαλου Μαξιμιανού, που παρακολουθούσε τώρα άφωνος τον αγώνα στο στάδιο της Θεσσαλονίκης.
Ήταν ο προστάτης του Λυαίου, που τον έφερνε μαζί του, για να παλεύει στο στάδιο, να σκοτώνει αθώους Χριστιανούς και να διασκεδάζουν οι ειδωλολάτρες.
Ήταν η εποχή εκείνη, που οι άνθρωποι ήσαν ευχαριστημένοι όταν είχαν «άρτον και θεάματα». Πολλοί Χριστιανοί τότε κατασπαράχθηκαν στα στάδια από τα θηρία, κι οι εξαγριωμένοι όχλοι διασκέδαζαν αλαλάζοντας. Τόσο φτηνή ήταν η ζωή των ανθρώπων.
Δυστυχώς και πάλι εκεί οδηγούμαστε.
Ο Άγιος Νέστορας σκότωσε τὸν ἀλαζονικὸ Λυαῖο καὶ τὸν θανάτωσε, πρὸς μεγάλη ἀπογοήτευση καὶ καταισχύνη τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου καὶ ἀνείπωτη χαρὰ τῶν Χριστιανῶν.
Ὁ φοβερὸς Μαξιμιανὸς καταντροπιάστηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό. Δὲν περίμενε ἕνας ἀδύναμος νέος, (ήταν δεν ήταν 20 χρονών) νὰ σκοτώσῃ τὸ καύχημά του, τὸν γίγαντα Λυαῖο.
Τον αγέρωχο υβριστή Λυαίο που προκαλούσε βλασφημούσε και φοβέριζε όλο τον κόσμο, τον νίκησε ο Άγιος Νέστορας με το σημείο του Σταυρού.
Μεγάλα Θαύματα κάνει ο Θεός διά μέσου των Αγίων και δείχνει τη δύναμη Του στον κόσμο, καθώς το λέγει ο Ψαλμός:
Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῑς ἁγῖοις Αὐτοῦ.
Άγιε ένδοξε Μάρτυρα Νέστορα πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών να αποκτήσουμε την τόλμη σου. Αμήν